Afrikaans avontuur zit erop..

Beste lezers van onze blog

Met spijt in het hart sluiten wij onze blog af. Want dat betekent ook dat we afscheid moeten nemen van onze thuisbasis Sevaré, Mali. En dat valt ons zwaar. Want in drie maanden bouw je relaties op en krijg je er een hoop vrienden bij. Vanavond is het grote afscheidsfeest (met een schaap!) waarbij we nog eens voor de laatste keer stevig uit de bol zullen gaan.. Donderdagochtend om 7u vertrekt onze bus richting Bamako. Daar zullen we donderdagnacht het vliegtuig nemen naar Brussel, met een tussenstop in Casablanca. In Brussel landen we om 13u20!

De laatste week ging supersnel, maar was daarom niet minder druk of minder spannend. Tijdens de laatste week + weekend legden we de laatste hand aan de computerlessen, de website werd afgewerkt, de brochure en dergelijke ook. Nu zal iedereen wel met alles verder kunnen. Ons laatste weekend hier was nog een toppertje :) Vrijdag afscheid genomen in Mankan Té, nog een geweldige performance gezien van een magicien.. (Sneed ogen uit mensen) om te eindigen in de Foyer.. Zaterdag onze laatste regenbui gehad, aaah verfrissing! En 's avonds onze laatste laatste fuif hier in de Byblos, was echt geweldig. Al onze vrienden waren meegekomen, veel foto's getrokken en ons goe geamuseerd.. Zondag waren we uitgenodigd om te gaan eten bij een van de leerkrachten van het schooltje aan wie we les gegeven hadden. Het was heerlijk, de vis, mango,... Ze zorgden er echt voor dat we niks te kort kwamen. De kater was snel vergeten. Voor de rest van de dag moesten we nog naar het huwelijk van Mettez, jaja, hij is ook getrouwd. Maar het was het religieuze huwelijk, maar we hebben toch nog goed gevierd.. Laatste weekend was feestweekend!

De voorbije dagen hebben we afscheid gaan nemen van iedereen in het dorp hier, foto's laten afprinten voor uit te delen als souvenir, we hebben onze valiezen gemaakt en onze kleren e.a. uitgedeeld aan iedereen. Ze waren er superblij mee!De laatste foto's krijgen jullie wel thuis te zien.. ;)

Mali was een echt avontuur dat we niet snel zullen vergeten. Terugkomen zullen we zeker doen! Want tijdens deze afgelopen drie maanden hebben we hier onze tweede familie gevonden.

Tot gauw!!!! xxxxx

Yadomo Dolo et Ammasagou Dolo

Medisch onderzoek op Afrikaanse wijze.

Gedag iedereen!!

Na een lange tijd zijn we weer terug met een blogbericht. Jullie hebben er deze keer lang op moeten wachten, maar we hebben het druk gehad.

Sinds onze vorige berichtgeving is er weer het een en het ander gebeurd. Zo zijn we op vrijdag 7 mei nog naar Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina Faso, getrokken. Daar waren namelijk twee toffe meiden, Nikita en Laura, hun stage als verpleegster aan het doen. En we brachtten maar al te graag een bezoekje aan hen ginder. Maar om daar te geraken, het was niet gemakkelijk. De reis verliep in 3 etappes (Mopti-Koro-Ouahigouya-Ouagadougou).Deze keer liet taxi-brousse ons een beetje in de steek. We kregen een platte band onderweg en het duurde uren eer hij terug gemaakt was. Na het oversteken van de grens met Burkina kregen we te kampen met een grellige regenbui. De auto was niet volledig gesloten en we kregen dus water binnen. Dit in combinatie met de zandstorm net ervoor, geeft een mooi zicht :D Café au lait! Kijk maar naar de foto's! Dat was ook de eerste keer dat we hier kou gehad hebben. Ons bezoek aan Ouaga begon dus weer schitterend. Ook moesten we vele politieposten passeren vooraleer we de grens over konden. De politie hier is zeer corrupt en streng. Want we moesten dringend onze bus halen in Ouahigouya om door te reizen naar Ouaga, de laatste bus vertrok om 18h. Om 17h30 hield de bus stop aan een van de laatste politieposten en we moesten AL onze bagage uitladen om te laten controleren door de politie. Ze kwamen af met stokken, om te zoeken in de koffers, zakken,... Het is ook verwonderlijk wat de mensen hier allemaal meenemen op de bus: hun hele huishouden, potten, pannen, geiten, zakken rijst, dekens,... We hadden nog een lange rit voor de boeg, en het zag er naar uit dat we de laatste bus niet zouden halen en moesten overnachten in Ouahigouya. Eens daar aangekomen om 19h30 kregen we te horen dat een uurtje later nog een busje zou vertrekken. Wij dus superblij! We merkten hier ook direct dat het leven in Burkina veel goedkoper is dan in Mali. Omstreeks middernacht kwamen we aan in Ouagadougou. De meisjes hebben ons daar hartelijk ontvangen en we voelden ons onmiddellijk thuis. Ze hadden ook vanalles op het programma staan.

's Zaterdags gingen we zwemmen en een hamburger eten (dit was immens lang geleden). We gingen ook naar de plaatselijke Colruyt, genaamd Marina Market (het was de eerste keer dat we chocolade, hesp, ijsjes, gehakt, wijn, cornflakes, nectarines, tijdschrijften, shampoo, champagne,... terugzagen). We stonden ook verstomd toen we in drie maanden tijd terug verkeerslichten zagen. Ook de onvermijdelijke files maken deel uit van het leven in Ouaga. We waren verbaasd!! Kenneth en Britt in Ouaga is zoals twee kleine kinderen in een pretpark. 'Mama, kijk daar!!!!' In Burkina kregen we dus de kans om eens lekker decadent te doen op Afrikaanse wijze natuurlijk :D

's Zondags brachtten we met zen zessen (+Julie en Michael) een bezoekje aan Pan Bila en de zoo op 30 km van Ouaga. De zoo was de moeite, we hebben daar goed gelachen. Er moesten banden geplakt worden, er werd onbetaald gefotografeerd, en de olifanten hun oren begonnen te flapperen;-) Na het bezoek aan de zoo trokken we naar een van de interessantsteplaatsen in de omgeving van Ouaga, namelijk de stenen van ... :) (naam vergeten)! 's Avonds hebben we een lekkere pizza geconsumeerd, met IJS als perfecte afsluiter van de avond en ook van het ganse verblijf. Want onze verblijfin Ouaga was afgelopen. We hebben ons er super geamuseerd, met dank aan de twee Burkinabés ;) En we kregen nog eens de kans om van de Westerse cultuur te proeven..

De week die erop volgde, stond in het teken van gezondheid. Maar dan op een negatieve manier. Britt was verzwakt van de reis, ze sliep weinig en was hele dagen moe en zwak. Daarom besloot ze om op vrijdag 14/5 naar de dokter te gaan. We moesten een ganse voormiddag wachten, maar de dokterwas supervriendelijk, bezorgd enstelde veel vragen.Hij stuurde Britt wel onmiddellijk door naar de plaatselijke kliniek voor een bloedafname om te controleren wat er net mis was. Eens dat gebeurd was, kon hij vertellen wat de diagnose was en hoe ze het kon behandelen. Alou reed met Britt direct verder naar de kliniek, en ze waren direct aan de beurt. Zelfs in de kliniek proberen de mannen je te versieren :D Maar dat even terzijde, we mochtten na een uurtje terugkomen voor de uitslag van het bloed. En die was positief aan paludisme (malaria) en salmonella (tyfus). Dit laatste is hier niet onoverkomelijk, aangezien de hygiëne in voedsel hier soms de wensen overlaat. Maar hoekrijg je dan malaria ook al neem je medicatieter preventie? Door de reeds opgelopensalmonella was Britt dus zo verzwakt en had ze meer kans om malaria op te lopen. En dat is wat er gebeurd is. De dokter schreef een curatieve behandeling Mefloquine voor de malaria voor en Britt moest ook antibiotica nemen voor de salmonella. Na een paar dagen intensieve medicatie was ze al veel beter en voelde zich opnieuw kiplekker. Zeker geen reden tot paniek dus!! Nu gaat alles prima, en we hopen dat dit zo nog blijft voor de komende week.

Want ja, we zijn onze laatste week ingegaan. Nog 1 week en 5 dagen, en we staan terug op Belgische bodem :-( We kijken er naar uit om iedereen terug te zien. Maar we vertrekken hier ook met pijn in het hart. Oh wat zullen we de Afrikaanse degue degue-cultuur missen alsook onze vele Malinese vrienden die ons hier echt thuis deden voelen. Ook het zalige weer, de gloeiende zon en de snikkende hitte hier doen ons niet terug verlangen naar België, aangezien het daar maar een povere 25°C is. Breng dus maar een pull, wanten en een muts mee naar Zaventem! :D Bij deze is ook iedereen uitgenodigd om ons te komen verwelkomen in de luchthaven in Zaventem op vrijdag 4 juni omstreeks 13h20 (Busreservaties zijn te regelen bij de desbetreffende families Jennes en Theys)!

Wij zeggen hier zeker geen vaarwel, maar eerder tot weerziens! Naar jullie richten we onze woorden tot gauw!

De laatste Afrikaanse groetjes :-( (met een glinstering in de ogen)

Yadomo en Ammasagou Dolo

xxxxxx

Decadente avond + Immense moskee in Djenné

Beste volgelingen =p

Het is weer eens tijd voor een nieuw verhaal, want het isnu toch al een tijd geleden. We hebben weer heel wat achter de rug en we willen jullie hier heel graag van mee laten genieten!

Vorig weekend was voor ons één van de leukste van ons verblijf hier. Vrijdag zijn we 's avonds, een harde dag werken, eventjes gaan ontspannen. We hebben een motorritje door Sevare gemaakt en 's nachts nog hard gelachen op het feest van een huwelijk dat we gecrasht hebben! Er was namelijk een zalige kerel die grappige movekes aant doen was en zichzelf aan het verleiden was in een spiegel. Hilarisch zicht!! Natuurlijk ook een filmpje van gemaakt! =p

Op zaterdag hebben we dan deel genomen aan de jaarlijkse 'Soirée Dansante des responsables' op 1 mei! We hadden kaarten gekocht voor 8 euro. Deze kaarten waren per koppel, maar Kenneth had er ééntje gekocht en Britt ook. We moesten dus noggezelschap zoeken, maar dit heeft niet lang geduurd. De plaatsen waren populair. Britt ging met Alou en Kenneth met Ramata. Eenmaal aangekomen op de fuif hebben we ons daarzeer goed geamuseerd en we hebben de keet dan ook gelijk dichtgedaan! Tegen half 5 lagen we terug in ons beddeke en konden we terugblikken op een geslaagde avond!!

Dit was de volgende ochtend niet meer zo geslaagd, want we zaten allebei beetje met een kater. We dachten om 8 uur op te staan, want er stond nog een zware dag op het programma, maar tegen half 10 lagen we nog steeds in ons bed! We hebben tegen 11uur dan toch de bus genomen richting Djenné! Deze rit duurde 2 uurtjes dus dachten Britt en Kenneth dat ze eventjes hun ogen konden dichtdoen, maar dit liep bijna verkeerd af! Britt was net op tijd terug wakker geworden zodat we onze stop niet misten. Anders waren we nu misschien nog onderweg=) Eenmaal in Djenné aangekomen, na nog een rit van 37 km met de taxibrousse, hebben we bij 'Chez Baba' iets gegeten en zijn we er op uit getrokken. We hebben namelijk de grote moskee van Djenné bezocht. Dit was een unieke ervaring, want de moskee is echt immens groot en indrukwekkend.

Op maandag hebben we dan de markt bezocht . Dit is één van de leukste en meest kleurrijke marktjes dat we hier bezocht hebben. Echt de moeite om ook eens te doen. De markt is alleen op maandag en dit wil zeggen dat het heel druk is op die dag. Iedereen komt vanuit alle hoeken van het land en andere landen naar Djenné om te kopen en te verkopen. Op de middag aten we nog iets 'Chez Baba' en tegen 1 uur gingen we terug naar de grote plaats voor de moskee, omdat we daar de taxi terug naar huis moesten nemen. We waren ruim op tijd, want de taxi brousse vertrok pas om 6 uur! Richting Sevare is het een 2-uur durende rit, maar onze taxi brousse deed er 4 uur over. We hadden dus weer de snelste ertussen uitgekozen. Er reed ook nog een Duitse man mee die naar Mopti moest. Het grappige was dat hij op een gegeven moment regen voelde terwijl er aan onze zijde van de wagen geen druppel te voelen was. We staken ieder om de beurt onze hand buiten de auto om te voelen of het wel echt regende, maar wij voelden helemaal niets! Wat bleek nu de oorzaak te zijn? Als ze hier in Mali geiten gekocht hebben op de markt en ze willen die vervoeren, dan moeten ze die op het dak van het busje vastbinden. Nu was die geit toch wel ni aant zeiken zeker ;-) recht op die Duitser zijne kop!! Haha, houd dan maar uwe lach is in ze!!! Ni gemakkelijk =p.. Om 10 uur kwam Alou ons oppikken aan het rondpunt in Sevare. Dit was een overzichtje van ons weekend.

We hopen dat we jullie hiermee toch een beetje jaloers kunnen maken en we laten binnenkort nog wel eens iets van ons weten :p

Vele zonnige groetjes en zoentjes xxxxxx

Britt en Kenneth

Timbouctou - Douentza!!

Beste lezers,

Hier zijn we met een verhaal over ons laatste avontuur. We hebben namelijk een bezoek gebracht aan Timbouctou en van daaruit doorgereist naar Douentza.

Ons verhaal begint op zaterdag om 8 uur 's morgens. Toen zijn we namelijk opgestaan om tegen 9 uur de 4x4 te nemen die klaarstond in Mopti. We zouden om half 9 een taxi nemen in Sevare, maar Moussa was zo vriendelijk om ons met zijn Mercedes mee te nemen naar Mopti, maar daar zijn we jammergenoeg niet geraakt. In het centrum van Sevare werden we tegengehouden door de politie en na wat heisa moesten wo uitstappen, onze bagage nemen en onze tocht verderzetten met de taxibrousse( een grote witte bus voor 7 personen waar wij met 15 in werden gepropt). De reden hiervoor was dat Moussa zijn auto niet ingeschreven stond als taxi en dat wij aanzien werden als toeristen. In de taxibrousse was het heel krap, maar we hadden geluk dat het maar enkele kilometers waren. Na een 20-tal minuutjes waren we veilig aangekomen aan het station van Mopti. Het was dan kwart na 9, maar de 4x4 was nog niet vertrokken. We kregen zelfs te horen dat we niet zouden vertrekken voor 10 uur.

Het eerste wat ons opviel als we ons aan het loket aankwamen was dat er nog twee blanken zaten te wachten. Deze waren twee vriendelijke Australiërs die een tocht doorheen heel Afrika maakten om uiteindelijk hun tocht te eindigen op het wereldkampioenschap voetbal. Britt socializede met deze 2 mannen terwijl Kenneth de stad introk op zoek naar wat geld. Om 10 uur waren we allemaal klaar om te vertrekken, maar toen heeft het toch nog een half uur geduurd voor we het station van Mopti uitreden op weg naar eerst Douentza en daarna Timbouctou.

De rit van Mopti naar Douentza was nog vrij aangenaam omdat we deze weg konden afleggen op een geasfalteerde weg en we beetje konden kletsen met de Australische toeristen. Na ongeveer 4 uur kwamen we dan aan in Douentza om wat te eten en eventjes de benen te strekken. Hier zijn we dan om 3 uur vertrokken om aan het tweede iets minder aangename deel van de tocht te beginnen. We moesten van Douentza tot aan Timbouctou nog 200 km afleggen. Deze afstand moesten we afleggen op een zandweg die hoe verder dat we reden slechter en slechter werd. Daarnaast werd het ook laat en was er een kans dat we de BAC misten. Dit is een overzetboot die ons samen met de auto naar de overkant van de Niger zou brengen en de laatste vertrok al om 6 uur. De chauffeur reed dus redelijk goed door om deze boot nog te halen met alle risico's die daarmee verbonden zijn. Zo had de chauffeur niet gemerkt dat we recht op een duin afreden. Hij was dan ook te laat voor fatsoenlijk af te remmen of uit te wijken en we kwamen met de neus van de wagen bijna verticaal op de weg terecht. Dit was voor ons een harde klap, maar dat was het zeker voor de man die op het dak zat om de bagage in het oog te houden. Deze man viel door de schok bijna van het dak af. De eerste paar minuten na dit voorval reed de chauffeur wat rustiger, maar eens dat hij bekomen was van de klap ging de snelheid weer de hoogte in. Maar niet alleen wij hadden moeilijkheden. Onderweg hebben we ook een bus moeten losduwen die was vastgereden in het losse zand. Na deze goede daad moesten we snel verder, want de tijd voor de BAC begon te dringen en daar bovenop begon het ook donker te worden en werd het zicht beperkt omdat er veel opvliegend stog was, wat het heel wat gevaarlijker maakte.

Dit hebbein we ook ondervonden, want 10 kilometer voor we de Niger hadden bereikt had de chauffeur een wegverzakking niet op tijd opgemerkt en zijn we er dus tegen een redelijke vaart ingereden. Hierdoor kreeg de ophanging van de wagen rake klappen. De chauffeur besloot dat toch om even te kijken en na een vlugge opknapbeurtwerd er toch maar verdergereden, want we waren opslechts enkele kilometers van de rivier. Eenmaal aan deNiger aangekomen was het half 9 en was dus delaatste overzetboot ook al lang verdwenen. Toen hebben we in groep besloten, en onder leiding van Charlie (een Fransman die in Mali samenwerkt met de Touaregs) om zelfde oversteek te maken met een pinasse. Zo zijn weveilig en wel met al onzebagage aan de overkant geraakt voor slechts 500Fcfa perpersoon.

Aan de overkant van de rivier, in Kondiomestond er ergens op ons een nieuwe wagen te wachten. Ook dit had Charlie geregeld. Nu moesten we deze natuurlijk wel nog vinden. Na een eindje gestapt te hebben kwamen we uiteindelijk toch aan aan de 4x4 die ons veilig en wel aanons hotel wou afzetten. Rond een uur of 10 zijn we dan aangekomen in Hôtel du désert. Helemaal uitgeput van de lange en vermoeiende dag besloten we om snel het programma voor de volgende dagen met de gids te overlopen, snel nog iets te eten en uiteindelijk onze veel te warme kamer op te zoeken. Hier heeft Britt niet zo goed geslapen omdat het te warm was, Kenneth heeft hier niet zoveel last van ondervonden.

Zondag hebben we Timbouctou beetje beter leren kennen. We hebben van onze gids Ali Baba een rondleiding gekregen waarbij we de grote moskee van Timbouctou hebben bezocht, de bibliotheek waar we en echte Koran hebben gezien, verschillende huizen van de eerste Europese personen die in Timbouctou zijn gaan wonen en die ook wel iets voor de stad betekend hebben. In de namiddag hebben we gekozen om aan het echte avontuur te beginnen. We hebben namelijk gekozen om een nacht door te brengen bij de Touareg nomaden. Hier hebben we samen kaarten gespeeld en dan samen met deze nomaden geslapen onder een open tent. Dit Touaregkamp lag op 9 kilometer van Timbouctou en we hebben deze afstand van en naar dit kamp afgelegd op de rug van een kameel.

De tweede dag hebben we dan ook nog een tocht met de pirogue gemaakt. Dit was vrij ontspannend en op deze manier hebben we Timbouctou ook via een andere manier bezocht. 's Avonds zijn we dan via het strand van Timbouctou terug naar het stad getrokken waar we eerst iets hebben gaan drinken en daarna naar een repetitie van een toch wel bekend Malinees groepje geweest. Die avond zijn we wel vrij vroeg in ons ondertussen met airco voorziene kamer gaan slapen, want de volgende dag kwam de 4x4 ons al om 4 uur halen.

Na slechts enkele uurtjes slaap hebben we dan de 4x4 genomen voor de ingang van het hotel. Dit was tegen Malinese tijd, want er was tege 4 uur afgesproken en slechts om half 5 zijn ze aangekomen. Deze 4x4 heeft ons dan op een veel rustigere en veiligere manier terug naar Douentza gebracht waar we in het campement van Hama mochten verblijven. Hama is een goede vriend van de eigenaar van de Via Via en heeft dus het een en het ander kunnen regelen voor ons. De eerste dag dat we daar aankwamen hebben we niet veel gedaan, enkel in ons bed gelegen om wat te bekomen van de toch wel zware dagen die voorafgegaan zijn. De tweede dag hebben we vroeg opgestaan om het olifantenreservaat te gaan bezoeken, maar deze trip viel in het water omdat er veel te veel wind was en dit dus gevaarlijk is om op zoek te gaan naar olifanten. We besloten dus om een dorp te bezoeken dat tot Pays Dogon behoort. In dit dorp hebben we een museum bezocht waar we watwijzer zijn geworden over de cultuur en de tradities van de Dogon. Daarna zijn we ook de begraafplaatsen gaan bezoekenvan de oorspronkelijke bezoekers,namelijk de Tellem. Hierhebben wede dodegrootouders van de Tellemleren kennen. Ze zeiden wel niet heel veel, want deze mensen zijn al jaren dood en alleen de skeletten schieten van deze mensen nog over.:p

Tijdens de tweede dag die we in Douentza doorbrachten, was het weer niet echt gebeterd, maar we waagden het er toch op en stapten in de auto om op weg te gaan naar het olifantenreservaat. Om aan het reservaat te raken vanuit Douentza is het nog een heel eind en dit betekent dan ook dat we een lange tijd in de wagen hebben moeten zitten. We vertrokken om iets na 8 uur om tegen een uur of 11 aan te komen aan de plaats waar de olifanten zich bevinden. We lieten onze wagen achter in het dorp en we gingen te voet verder richting het bos waarin de gids dacht dat de olifanten zich bevinden. Na een klein uurtje wandelen had de gids een spoor ontdekt en enkele minuten later zagen we 3 slapende olifanten in het midden van een bos. De gids zei dat het te gevaarlijk was voor ons om dichtbij te gaan en dus moesten we onze fototoestellen afgeven zodat hij enkele foto's kon nemen van de achterkanten van de olifanten. Eigenlijk hadden we hier wel meer van verwacht, maar het was die dag niet warm genoeg en er was veel stof dus hadden de olifanten geen nood aan drinken door de dag en bleven ze de hele dag slapen in het bos wat natuurlijk een tegenvaller was voor ons. Op de terugweg waren we ook nog gestopt in Boni om daar een marktje te bezoeken. Dit was een heel grote markt en heel anders dan als in België. Deze markt was veel groter. Alles wat je maar wou kon je op de markt kopen en alles staat er in grote zakken. s'Avonds hebben we dan nog mogen dineren met de grote eigenaar van de gevangenis van Douentza. Dit diner was een initiatief van Jean François, een Monegask die we tijdens ons verblijf in Douentza beter hebben leren kennen. Dit diner was het laatste wat we in Douentza hebben gedaan, want de dag erna zijn we terug richting Sevare getrokken met een grote autobus.

Dit was een overzicht van onze voorbije week. We hopen dat jullie op deze manier ook een beetje kunnen meegenieten van al onze avonturen en we houden jullie zeker op de hoogte!

Dikke kussen en veel gemis vanuit Mali!! xxxxx

Britt en Kenneth

Onder een paraplu tegen de regen..

Beste lezertjes en lezeresjes

Jullie lezen het goed, ons volgende tripje is gepland en gearrangeerd. Morgenvroeg rond 9u vertrekken we met de 4x4 richting Timbouctou.. Daar zullen we een drietal daagjes verblijven. Erna reizen we verder met taxi-brousse naar Douentza waar het olifantenreservaat gelegen is. Eindelijk olifantjes kijken :D jippie! Dus ten vroegste horen jullie volgende week zaterdag terug iets van ons. Aangezien we er dus weer een weekje tussenuit knijpen, moeten we jullie op de hoogte houden van de gang van zaken.

Kunnen jullie het geloven als we jullie vertellen dat we hier de afgelopen twee dagen een paraplu nodig hadden? Waarschijnlijk niet :D We zijn er zeker niet op voorzien, maar het was toch het geval.. Het begon allemaal met een grote stof/zandwolk die door de lucht vloog.. De lucht werd donkerder. Kenneth en ik hoopten er al op dat het zou gaan regenen YES!! En dat gebeurde ook, en hoe :D Hier en daar zelfs een donderslag en een bliksemschicht.. De mensen hier hebben daar dus ook blijkbaar bang van :D Hevige stortbuien kwamen met bakken uit de lucht gevallen, en in een mum van tijd stond alles hier onder water. Wij vonden dat niet zo erg, maar dit ging wel gepaard met een grote verhuis van alle technische apparatuur (PC, dvd, tv) die aan de kant van de muur stond. Aangezien de hut hier open is, werd dus alles nat. We hopen al zo lang op een beetje regen om wat afkoeling te hebben, dat we er maar gewoon zijn gaan in staan ipv te gaan schuilen. Echt de max!!! Alles was wel nat. Ohja, zo is er ook het verhaal van Kenneth zijn kleren in de zand/regenstorm. We hadden in de voormiddag onze kleren gewassen, maar Kenneth zijn kleren waren nog niet droog, dus hij liet ze nog wat hangen. Nu waren we allebei ze vergeten af te doen, en NATUURLIJK hingen ze nog aan de draad toen het stof opvloog en toen het nadien begon te regenen. Amai, Britt kwam tot de leuke ontdekking dat al de kleren van Kenneth waren gaan vliegen met de hevige wind en dat ze overal verspreid lagen op het terrein, met de nodige portie modder, zand en vuiligheid erop. Dat was dus onze eerste regenbui :D Maar ze deed wel deugd, vandaag hebben we ook nog een beetje regen gehad. De lucht voelde warm aan en een beetje vochtig :)

We gaan het hier stilletjes bij laten! Want we gaan onze valies pakken om te vertrekken.. Tot volgende week iedereeeeeeeen!!!

Vele lieve groetjes voor iedereen xxxxx

PS we kunnen niet wachten tot we al onze verhalen live kunne vertellen :D

Naar de kerk in Sevare.

Beste lezers

Hier zijn we weer met een update van de voorbije week. Deze week is eerder rustig geweest tovde andere weken, geen speciale gebeurtenissente melden;-) We hebben voornamelijk computerles gegeven en veel aan onze scriptie gewerkt.

Hoe langer we hier zijn, te meer we merken dat het leven in België ook verdergaat zonder ons. Hier en daar nog een enkele reactie of smsjevan het thuisfront, maar daar blijft het ook bij

De week begon wel goed met de dag van Paasmaandag. De dag verliep rustig tot ons de vraag werd gesteld of we graag naar de Paasmis hier zouden gaan. Wij natuurlijk direct enthousiast om te gaan, aangezien de verhalen over de Afrikaanse religiebeleving elke keer weer de moeite zijn. En we willen dat toch wel eens zelf ervaren. Wij dus naar de grote kerk hier, terwijl we al vergeten zijn hoe de binnenkant van een kerk er in België uitziet. Hier wordt de Paasmis buiten gehouden, er worden bankjes geplaatst waarop de kerkgangers kunnen plaatsnemen. Wij waren natuurlijk veel te vroeg daar, want vooraleer hier iets van start gaat :D Het aangegeven uur is nooit het juiste uur waarop iets begint. Eens de mis begon, merkten we toch vele verschillen op. Hier wordt veel gedanst en gezongen tijdens een kerkdienst. Iedereen doet dan ook mee. Het was eerder een feest dan een mis. Natuurlijk werd Britt meegevraagd om mee te dansen, en weigeren deed ze niet. Er wordt hier in een kring gedanst, waardoor er veel stof opvliegt. Dus tijdens de dienst smijten ze met water in het rond om het stof te laten liggen. Bij ons krijgen we in de kerk een hosti en wordt er wijn gedronken. Hier kregen we een zakje met het sap van God in. Dit sap is toch niet aan te raden. We hebben het dan ook maar verder uitgedeeld aan de kinderen, zoals God het zou willenals barmhartige Samaritaan:D Paasmaandag was dus zeer leuk en leerrijk. Hoe mensen hier hun geloof beleven, is echt wel de moeite om zelf eens te ervaren. Kenneth vond het zelfs zo leuk dat hij zondag (gisteren) alleenterug naar de kerk is geweest.

Zoals eerder al gezegd, verliep de rest van de week eerder rustig. Britt heeft ook nog 2 keer stoofvlees klaargemaakt, waarvan 1 keer het stoofvlees was aangebrand. Dat was dus geen succes, maar de tweede keer at iedereen er toch smakelijk van mee. Deze week zullen we het nog eens proberen, alsook hamburgers. Ook hebben we de reizen voor de komende weken geprogrammeerd, maar nu moet Mettez het alleen nog goedkeuren. En dat laat een beetje op zich wachten, alsook de cursussen die we normaal in de omliggende schooltjes zouden gaan geven. Dit ligt ook nog niet vast. Dus voorlopig doen we verder zoals we bezig waren, en proberen we ook meer en meer aan onze scriptie te werken.

Ondanks de verminderde kwaliteit van hygiëne hier, hebben we toch nog geen erge last gehad van nare omstandigheden zoals diarree, buikpijn,... Wel heeft Kenneth een dagje op de kamer gebleven met hoofdpijn omdat de hitte hem toch teveel werd. Dat valt goed te begrijpen, want het wordt hier maar warmer en warmer. En dat zal er niet op verbeteren. Soms weten we met onszelf geen blijf omdat het hier zo warm is. Maar als we doorheen de dag niet teveel in de zon komen, valt het nog goed mee. We smeren ons altijd goed in tegen de zon. Wat we ook opmerken, is dat we hier altijd zo'n grote dorst hebben. We lopen hier altijd met een fles water in de hand om onze grote dorst te lessen.

Het weekend was kalm maar wel leuk. Zaterdag zijn we nog een keer uitgeweest, en het was weer de moeite. Voor ons voelt het echt aan als nostalgie, aangezien ze hier muziek draaien waar wij jaren geleden op dansten (zoals 'I'm blue' van Eiffel 65), maar ook muziek zoals 'Sexy bitch'. Echt een feestje dus! Zaterdag en zondag stonden hier echt in het teken van voetbal. Verschillende voetbalmatchen op de TV, en alle mannen hier zitten er dan op te kijken en ernaar te roepen precies of hun leven ervan af hangt. Zondag was het live-voetbal, aangezien Kenneth werd uitgenodigd door Abou (de trainer vande jongerenploeg hier)om een vriendschappelijke match te spelen. Britt ging mee om foto's te trekken en om te supporteren. Hier zijn er geen grote voetbalvelden aangelegd met gras om op te spelen, maar hier wordt gespeeld op harde zandondergrond naast de kant van de weg. De lijnen worden getekend met de voet, en de goal omvat twee hoge stokken in de grond. De uitrusting van de jongens is ook al niet om over naar huis te schrijven.Als je ziet in welke omstandigheden ze hier voetbal spelen, is het dus niet verwonderlijk dat de beste voetbalspelers voornamelijk uit Afrikaanse landen komen. Uiteindelijk is Kenneth zijn ploeg gewonnen met 2-0. Maar de match werd stilgelegd omdat er twee heren het nodig vonden om ruzie te beginnen maken. Dat gebeurt hier dus evenzeer, maar wel minder aangezien dit de eerste keer was dat we een ruzie opmerkten.

's Avonds werden we noguitgenodigd bij een goede vriend van ons, Alou, om thee te gaan drinken. Dat was zowat het einde van onze week hier. We zitten nu al bijna halfweg ons verblijf hier. Dat vinden we enorm spijtig aangezien we hier nog zoveel zaken moeten ontdekken. Als Mettez ons programma goedkeurt, zal het wel eens veel drukker worden.

We hopen dat jullie elke keer weer genieten van onze verhalen, zoals wij elke keer weer genieten van de reacties die we erop krijgen.

Vele Afrikaanse groetjes uit Mali!!!!

Tot de volgende keer maar weer!

Britt & Kenneth

Stommiteiten van de eerste maand!

Niet alleen onze verhalen en avonturen verschijnen op onze blog, maar we willen er ook wat humor en komedie insteken.

Watwaren de stommiteiten van wie gedurendedeze eerste maand?

Britt:

-Vergeten lariam mee te nemen naar Pays Dogon: Alou heeft ons moeten depaneren met een extra doosje van Kenneth

-Zeep vergeten mee te nemen naar Pays Dogon, waar we 5 dagen in het vuil moesten wandelen

- GSM laten vallen in het water tijdens het wassen

- Tijdens de eerste brommerrit in de kant gereden, Kenneth van de brommer gevallen

- Vergeten paspoort mee te nemen toen we ons visa wilden laten verlengen, voor niks naar Mopti te rijden

Kenneth:

- geen

Conclusie van de maand:

De rollen zijn omgedraaid. Kenneth is vanafnu aan het organisatorisch talent van ons beiden. Britt is helemaal gewend aan de cultuur in Afrika:D

Afrikaanse groetjes

xxx

PS het is hier superwarm geworden ondertussen. We smelten hier bijna!

De wondere wereld van Pays Dogon..

Beste lezers van onze blog!

Wij merken dat jullie deze week toch wat op jullie honger zijn blijven zitten, aangezien we zoveel reacties krijgen van onze trouwe fans: waar blijft het volgende verhaal? Dus zullen we er maar eens aan beginnen.

Zoals jullie in onze vorige blog konden lezen, bestond onze reis uit drie delen: Centenaire in Sangha, trip door Pays Dogon en computerlessen in Sangha. Voor we aan ons verhaal beginnen, moeten we wel zeggen dat Sangha ook deel uitmaakt van Pays Dogon. Dit was dus onze vertrekbasis.

Centenaire

Naar goede Afrikaanse gewoonte vertrokken we donderdagochtend25/3 met vertraging van anderhalf uur. We werden nog om 8u uit ons bed gezet, omdat we zogezegd te laat waren. Wij ons vlug gehaast, om dan toch nog anderhalf uur te moeten wachten. Na een rit van twee uur kwamen we aan op onze eindbestemming Sangha. We waren superverbaasd toen we daar aankwamen aangezien het hotel/campement 'La Guina' veel groter is dan onze Viavia. Het telt 41 kamers waaronder 2 suites, 1 conferentiezaal en een groot restaurant met een bar. Hier mochten we gratis en voor niets verblijven en eten, we moesten alleen ons drinken betalen.. Eens geïnstalleerd gingen we op pad. We trokken de stad in, want daarwerd de centenaire gevierd! We hebben hier de dans van de masques Dogon gezien, de mannen van de jacht en een koortje dat wat liedjes zong en daar geld voor ontving. Er was heel veel volk en dus ook heel warm, maar het was de moeite waard.Dat was in de namiddag. 's Middags kregen we de eer om de grand famille van Mettez te ontmoeten en daar te eten.Ze hebben zelfs een schildpad als huisdier. Deze ziet er op toe dat de vrouwen des huizes het eten op de juiste manier klaarmaakt, want de vrouwen moeten het eten klaarmaken in het bijzijn van de schildpad. Als het eten eenmaal klaar is, krijgt de schildpad het eerste bord. Als deze weigert, wilt dat zeggen dat het eten niet goed is klaargemaakt. 's Avonds zijn we naar Le Grand Castor (= hotel/restaurant van grand frère de Mettez) gaan eten met Mettez, Amadi en ander gezelschap. Het eten valt hier supergoed mee, echt lekker! En voor Britt gaat het ook beter dan verwacht, ze heeft al alles gegeten wat haar voorgeschoteld werd. Na het eten zijn we nog naar eendans gaan kijken en ook een wedstrijd tussen zwarte jonge mannen. Dat was allemaal heel indrukwekkend, zeker omdat wij de enige blanken waren op dat ogenblik. Iedereen ging op in het gevecht, en wij natuurlijk ook. We waren uitgeteld toen we in ons bed lagen. Ook nog een weetje over 'La Guina': er is helemaal geen internet, en overdag ook geen elektriciteit, alleen tussen 18h-6h. Dus dit heeft ons echt op de proef gesteld, maar het viel supergoed mee. We hadden geen internet, telefoon, computer of elektriciteit nodig ginder, want we waren daar met al onze vrienden. Er was eten en drinken, wat wil een mens nog meer?! De tweede dag was ongeveer dezelfde als de eerste dag.

Pays Dogon

Zaterdagochtend om 6h30zijnwe vertrokken naar de Dogon-vallei. Tijdens de 5 dagen rondtrekken in Pays Dogon zijn we echt wel onszelf tegengekomen. Doorzettingsvermogen, wilskracht, conditie, honger en moed was er nodig om deze 5 dagen te doorstaan. We hebben steile rotswanden beklommen, diepe afdalingen gedaan, plateaus overgestoken, gewandeld door los zand. En dit alles met een lachend zonnetje boven ons hoofd van 41°C. De dagverdeling zag er telkens hetzelfde uit:

7u-10u: Stappen, klimmen of afdalen

10-15u30: Middagmaal en rusten (want overdag in de zon wandelen gaat niet, het is hier veel te warm)

15u30-18u: Verderstappen tot eindbestemming (=campement)

De campementen waar we aten of logeerden, waren telkens hetzelfde. We sliepen elke nacht op een matras op het dak, weliswaar onder ons muskietennet. En de maaltijden bestonden uit rijst met saus, couscous met saus, macaroni met saus en spaghetti. En somswas er vlees. We hebben zelfs 1 keer frieten met kippenboutjes gegeten, dat heeft ons gesmaakt en heeft ons terug kracht gegeven om verder te gaan! De douche was vaak een groot bassin met een kraantje aan. En de toiletten waren ofwel Frans ofwel zonder wc-bril ofwel vuil ofwel zaten er padden in de deuropening. Maar we hebben ons weten te redden en we zijn er telkens wat harder van geworden. Nu zijn we echte Dogon-mensen, met onze Dogon-naam, onze begroeting in het Dogon (Agapo = bonjour, ou Sewou? = cava bien?, sewou = cava, birapo = merci) en onze vrienden uit Dogon.

Tijdens onze trektocht zijn we verschillende villages gepasseerd en in enkele zijn we dan langer gebleven: (in chronologische volgorde)Sangha - Banani - Ibi - Koundou (en bas)- Youganah - Yendouma - Tiogou - Koundou (en haut) - Banani - Irelli - Amani.

Om enkele villages te bezoeken, moesten we klimmen. Zo kregen we de wonderbaarlijke huizen binnenin de rotswand te zien. In Amani (onze laatste stop op de terugweg naar Sangha) hebben we kaaimannen gezien, die zitten daar in de vrije natuur aan een poel. In Irelli zijn we naar de hangar geweest. Dit is de plaats van het dorp waar de oude wijzen zitten, het is een plek om rustig na te denken en tot bezinning te komen.

Om woensdagavond uiteindelijk Sangha terugte bereiken, moesten we een steile beklimming via de rotswand doen. Dit was niet gemakkelijk, aangezien we echt op waren. We hadden die dag ook al 8km stappen achter de rug, dus dit werd onze vuurproef. Waren wij blij dat we woensdagavond terug aankwamen aan hotel 'La Guina' in Sangha. Direct e Fantake en Cola'ke aub, want we hadden dorst en honger! Na een ZALIGE douche gingen we eten. En we kregen op ons bord waar we al een hele week van droomden, namelijk: steak met friet! Wat een avond.. Nog kennisgemaakt met twee mensen uit Burkina Faso, zeer toffe mannen.

Computerlessen in Sangha

Over de computerlessen in Sangha kunnen we kort zijn. Door de dag was er geen elektriciteit, dus was er enkel in de avond gelegenheid om te werken aan de computer met het personeel ginder. De dagen gingen dus niet zo vlug alsin de viavia. Daarombesloten we maar om wat spelletjes te spelen zoals OXO (over de winnaar spreken we ons niet uit ;-)!!), 'ik ga op reis en ik neem mee...' en Walé (= een denkspelletje van Pays Dogon dat Kenneth gekocht heeft). We moeten wel zeggen dat de twee personen (Fatimata - Isshiaka) zeer vlug vertrokken waren met onze lessen Powerpoint - Publisher - Excel.

Onze reis door Pays Dogon kwam ten einde op paasochtend. We namen taxi-brousse terug richting Sevare. Deze deed er welgeteld anderhalf uur over om te vertrekken en Sangha te verlaten. Blijkbaar staat de norm hier op anderhalf uur :DTaxi-brousse is een synoniem voor een 30-jaar oude Peugeot waar verschillende delen van ontbreken en waarvan de koffer telkens opengaat als we over een put reden (en putten dat we zijn tegengekomen!). Onderweg naar Sevare hebben we nog een bus in panne moeten depaneren, maar dat was een fluitje van een cent. We konden onmiddellijk weer vertrekken. Eens aangekomen in Sevare werden we zeer hartelijk verwelkomd door onze vrienden/collega's in de viavia. We hadden hen ook super gemist tijdens ons verblijf in Pays Dogon. Dat doet ons al met weemoed nadenken over onze terugkeer naar België. Het afscheid hier zal zwaarder wegen dan het afscheid dat we namen van de mensen in België, aangezien we onze vrienden hier misschien niet vlug gaan terug zien. En ze zijn stuk voor stuk voor ons meer gaan betekenen. Dus er resten ons nog twee maanden om te genieten van hun gezelschap, van dit prachtige land en van deze overwelmende cultuur.

We houden jullie zeker op de hoogte van onze avonturen! En als we binnen drie maanden nog niet zijn teruggekeerd, weten jullie ons wel te vinden eh ;)

Vele lieve Malinese groetjes van 2 echte Dogon

Yadomo et Ammasagou!!

xxxxxxxxxxxxxxxxxx