Beste lezers van onze blog!

Wij merken dat jullie deze week toch wat op jullie honger zijn blijven zitten, aangezien we zoveel reacties krijgen van onze trouwe fans: waar blijft het volgende verhaal? Dus zullen we er maar eens aan beginnen.

Zoals jullie in onze vorige blog konden lezen, bestond onze reis uit drie delen: Centenaire in Sangha, trip door Pays Dogon en computerlessen in Sangha. Voor we aan ons verhaal beginnen, moeten we wel zeggen dat Sangha ook deel uitmaakt van Pays Dogon. Dit was dus onze vertrekbasis.

Centenaire

Naar goede Afrikaanse gewoonte vertrokken we donderdagochtend25/3 met vertraging van anderhalf uur. We werden nog om 8u uit ons bed gezet, omdat we zogezegd te laat waren. Wij ons vlug gehaast, om dan toch nog anderhalf uur te moeten wachten. Na een rit van twee uur kwamen we aan op onze eindbestemming Sangha. We waren superverbaasd toen we daar aankwamen aangezien het hotel/campement 'La Guina' veel groter is dan onze Viavia. Het telt 41 kamers waaronder 2 suites, 1 conferentiezaal en een groot restaurant met een bar. Hier mochten we gratis en voor niets verblijven en eten, we moesten alleen ons drinken betalen.. Eens geïnstalleerd gingen we op pad. We trokken de stad in, want daarwerd de centenaire gevierd! We hebben hier de dans van de masques Dogon gezien, de mannen van de jacht en een koortje dat wat liedjes zong en daar geld voor ontving. Er was heel veel volk en dus ook heel warm, maar het was de moeite waard.Dat was in de namiddag. 's Middags kregen we de eer om de grand famille van Mettez te ontmoeten en daar te eten.Ze hebben zelfs een schildpad als huisdier. Deze ziet er op toe dat de vrouwen des huizes het eten op de juiste manier klaarmaakt, want de vrouwen moeten het eten klaarmaken in het bijzijn van de schildpad. Als het eten eenmaal klaar is, krijgt de schildpad het eerste bord. Als deze weigert, wilt dat zeggen dat het eten niet goed is klaargemaakt. 's Avonds zijn we naar Le Grand Castor (= hotel/restaurant van grand frère de Mettez) gaan eten met Mettez, Amadi en ander gezelschap. Het eten valt hier supergoed mee, echt lekker! En voor Britt gaat het ook beter dan verwacht, ze heeft al alles gegeten wat haar voorgeschoteld werd. Na het eten zijn we nog naar eendans gaan kijken en ook een wedstrijd tussen zwarte jonge mannen. Dat was allemaal heel indrukwekkend, zeker omdat wij de enige blanken waren op dat ogenblik. Iedereen ging op in het gevecht, en wij natuurlijk ook. We waren uitgeteld toen we in ons bed lagen. Ook nog een weetje over 'La Guina': er is helemaal geen internet, en overdag ook geen elektriciteit, alleen tussen 18h-6h. Dus dit heeft ons echt op de proef gesteld, maar het viel supergoed mee. We hadden geen internet, telefoon, computer of elektriciteit nodig ginder, want we waren daar met al onze vrienden. Er was eten en drinken, wat wil een mens nog meer?! De tweede dag was ongeveer dezelfde als de eerste dag.

Pays Dogon

Zaterdagochtend om 6h30zijnwe vertrokken naar de Dogon-vallei. Tijdens de 5 dagen rondtrekken in Pays Dogon zijn we echt wel onszelf tegengekomen. Doorzettingsvermogen, wilskracht, conditie, honger en moed was er nodig om deze 5 dagen te doorstaan. We hebben steile rotswanden beklommen, diepe afdalingen gedaan, plateaus overgestoken, gewandeld door los zand. En dit alles met een lachend zonnetje boven ons hoofd van 41°C. De dagverdeling zag er telkens hetzelfde uit:

7u-10u: Stappen, klimmen of afdalen

10-15u30: Middagmaal en rusten (want overdag in de zon wandelen gaat niet, het is hier veel te warm)

15u30-18u: Verderstappen tot eindbestemming (=campement)

De campementen waar we aten of logeerden, waren telkens hetzelfde. We sliepen elke nacht op een matras op het dak, weliswaar onder ons muskietennet. En de maaltijden bestonden uit rijst met saus, couscous met saus, macaroni met saus en spaghetti. En somswas er vlees. We hebben zelfs 1 keer frieten met kippenboutjes gegeten, dat heeft ons gesmaakt en heeft ons terug kracht gegeven om verder te gaan! De douche was vaak een groot bassin met een kraantje aan. En de toiletten waren ofwel Frans ofwel zonder wc-bril ofwel vuil ofwel zaten er padden in de deuropening. Maar we hebben ons weten te redden en we zijn er telkens wat harder van geworden. Nu zijn we echte Dogon-mensen, met onze Dogon-naam, onze begroeting in het Dogon (Agapo = bonjour, ou Sewou? = cava bien?, sewou = cava, birapo = merci) en onze vrienden uit Dogon.

Tijdens onze trektocht zijn we verschillende villages gepasseerd en in enkele zijn we dan langer gebleven: (in chronologische volgorde)Sangha - Banani - Ibi - Koundou (en bas)- Youganah - Yendouma - Tiogou - Koundou (en haut) - Banani - Irelli - Amani.

Om enkele villages te bezoeken, moesten we klimmen. Zo kregen we de wonderbaarlijke huizen binnenin de rotswand te zien. In Amani (onze laatste stop op de terugweg naar Sangha) hebben we kaaimannen gezien, die zitten daar in de vrije natuur aan een poel. In Irelli zijn we naar de hangar geweest. Dit is de plaats van het dorp waar de oude wijzen zitten, het is een plek om rustig na te denken en tot bezinning te komen.

Om woensdagavond uiteindelijk Sangha terugte bereiken, moesten we een steile beklimming via de rotswand doen. Dit was niet gemakkelijk, aangezien we echt op waren. We hadden die dag ook al 8km stappen achter de rug, dus dit werd onze vuurproef. Waren wij blij dat we woensdagavond terug aankwamen aan hotel 'La Guina' in Sangha. Direct e Fantake en Cola'ke aub, want we hadden dorst en honger! Na een ZALIGE douche gingen we eten. En we kregen op ons bord waar we al een hele week van droomden, namelijk: steak met friet! Wat een avond.. Nog kennisgemaakt met twee mensen uit Burkina Faso, zeer toffe mannen.

Computerlessen in Sangha

Over de computerlessen in Sangha kunnen we kort zijn. Door de dag was er geen elektriciteit, dus was er enkel in de avond gelegenheid om te werken aan de computer met het personeel ginder. De dagen gingen dus niet zo vlug alsin de viavia. Daarombesloten we maar om wat spelletjes te spelen zoals OXO (over de winnaar spreken we ons niet uit ;-)!!), 'ik ga op reis en ik neem mee...' en Walé (= een denkspelletje van Pays Dogon dat Kenneth gekocht heeft). We moeten wel zeggen dat de twee personen (Fatimata - Isshiaka) zeer vlug vertrokken waren met onze lessen Powerpoint - Publisher - Excel.

Onze reis door Pays Dogon kwam ten einde op paasochtend. We namen taxi-brousse terug richting Sevare. Deze deed er welgeteld anderhalf uur over om te vertrekken en Sangha te verlaten. Blijkbaar staat de norm hier op anderhalf uur :DTaxi-brousse is een synoniem voor een 30-jaar oude Peugeot waar verschillende delen van ontbreken en waarvan de koffer telkens opengaat als we over een put reden (en putten dat we zijn tegengekomen!). Onderweg naar Sevare hebben we nog een bus in panne moeten depaneren, maar dat was een fluitje van een cent. We konden onmiddellijk weer vertrekken. Eens aangekomen in Sevare werden we zeer hartelijk verwelkomd door onze vrienden/collega's in de viavia. We hadden hen ook super gemist tijdens ons verblijf in Pays Dogon. Dat doet ons al met weemoed nadenken over onze terugkeer naar België. Het afscheid hier zal zwaarder wegen dan het afscheid dat we namen van de mensen in België, aangezien we onze vrienden hier misschien niet vlug gaan terug zien. En ze zijn stuk voor stuk voor ons meer gaan betekenen. Dus er resten ons nog twee maanden om te genieten van hun gezelschap, van dit prachtige land en van deze overwelmende cultuur.

We houden jullie zeker op de hoogte van onze avonturen! En als we binnen drie maanden nog niet zijn teruggekeerd, weten jullie ons wel te vinden eh ;)

Vele lieve Malinese groetjes van 2 echte Dogon

Yadomo et Ammasagou!!

xxxxxxxxxxxxxxxxxx