Beste lezers,

Hier zijn we met een verhaal over ons laatste avontuur. We hebben namelijk een bezoek gebracht aan Timbouctou en van daaruit doorgereist naar Douentza.

Ons verhaal begint op zaterdag om 8 uur 's morgens. Toen zijn we namelijk opgestaan om tegen 9 uur de 4x4 te nemen die klaarstond in Mopti. We zouden om half 9 een taxi nemen in Sevare, maar Moussa was zo vriendelijk om ons met zijn Mercedes mee te nemen naar Mopti, maar daar zijn we jammergenoeg niet geraakt. In het centrum van Sevare werden we tegengehouden door de politie en na wat heisa moesten wo uitstappen, onze bagage nemen en onze tocht verderzetten met de taxibrousse( een grote witte bus voor 7 personen waar wij met 15 in werden gepropt). De reden hiervoor was dat Moussa zijn auto niet ingeschreven stond als taxi en dat wij aanzien werden als toeristen. In de taxibrousse was het heel krap, maar we hadden geluk dat het maar enkele kilometers waren. Na een 20-tal minuutjes waren we veilig aangekomen aan het station van Mopti. Het was dan kwart na 9, maar de 4x4 was nog niet vertrokken. We kregen zelfs te horen dat we niet zouden vertrekken voor 10 uur.

Het eerste wat ons opviel als we ons aan het loket aankwamen was dat er nog twee blanken zaten te wachten. Deze waren twee vriendelijke Australiërs die een tocht doorheen heel Afrika maakten om uiteindelijk hun tocht te eindigen op het wereldkampioenschap voetbal. Britt socializede met deze 2 mannen terwijl Kenneth de stad introk op zoek naar wat geld. Om 10 uur waren we allemaal klaar om te vertrekken, maar toen heeft het toch nog een half uur geduurd voor we het station van Mopti uitreden op weg naar eerst Douentza en daarna Timbouctou.

De rit van Mopti naar Douentza was nog vrij aangenaam omdat we deze weg konden afleggen op een geasfalteerde weg en we beetje konden kletsen met de Australische toeristen. Na ongeveer 4 uur kwamen we dan aan in Douentza om wat te eten en eventjes de benen te strekken. Hier zijn we dan om 3 uur vertrokken om aan het tweede iets minder aangename deel van de tocht te beginnen. We moesten van Douentza tot aan Timbouctou nog 200 km afleggen. Deze afstand moesten we afleggen op een zandweg die hoe verder dat we reden slechter en slechter werd. Daarnaast werd het ook laat en was er een kans dat we de BAC misten. Dit is een overzetboot die ons samen met de auto naar de overkant van de Niger zou brengen en de laatste vertrok al om 6 uur. De chauffeur reed dus redelijk goed door om deze boot nog te halen met alle risico's die daarmee verbonden zijn. Zo had de chauffeur niet gemerkt dat we recht op een duin afreden. Hij was dan ook te laat voor fatsoenlijk af te remmen of uit te wijken en we kwamen met de neus van de wagen bijna verticaal op de weg terecht. Dit was voor ons een harde klap, maar dat was het zeker voor de man die op het dak zat om de bagage in het oog te houden. Deze man viel door de schok bijna van het dak af. De eerste paar minuten na dit voorval reed de chauffeur wat rustiger, maar eens dat hij bekomen was van de klap ging de snelheid weer de hoogte in. Maar niet alleen wij hadden moeilijkheden. Onderweg hebben we ook een bus moeten losduwen die was vastgereden in het losse zand. Na deze goede daad moesten we snel verder, want de tijd voor de BAC begon te dringen en daar bovenop begon het ook donker te worden en werd het zicht beperkt omdat er veel opvliegend stog was, wat het heel wat gevaarlijker maakte.

Dit hebbein we ook ondervonden, want 10 kilometer voor we de Niger hadden bereikt had de chauffeur een wegverzakking niet op tijd opgemerkt en zijn we er dus tegen een redelijke vaart ingereden. Hierdoor kreeg de ophanging van de wagen rake klappen. De chauffeur besloot dat toch om even te kijken en na een vlugge opknapbeurtwerd er toch maar verdergereden, want we waren opslechts enkele kilometers van de rivier. Eenmaal aan deNiger aangekomen was het half 9 en was dus delaatste overzetboot ook al lang verdwenen. Toen hebben we in groep besloten, en onder leiding van Charlie (een Fransman die in Mali samenwerkt met de Touaregs) om zelfde oversteek te maken met een pinasse. Zo zijn weveilig en wel met al onzebagage aan de overkant geraakt voor slechts 500Fcfa perpersoon.

Aan de overkant van de rivier, in Kondiomestond er ergens op ons een nieuwe wagen te wachten. Ook dit had Charlie geregeld. Nu moesten we deze natuurlijk wel nog vinden. Na een eindje gestapt te hebben kwamen we uiteindelijk toch aan aan de 4x4 die ons veilig en wel aanons hotel wou afzetten. Rond een uur of 10 zijn we dan aangekomen in Hôtel du désert. Helemaal uitgeput van de lange en vermoeiende dag besloten we om snel het programma voor de volgende dagen met de gids te overlopen, snel nog iets te eten en uiteindelijk onze veel te warme kamer op te zoeken. Hier heeft Britt niet zo goed geslapen omdat het te warm was, Kenneth heeft hier niet zoveel last van ondervonden.

Zondag hebben we Timbouctou beetje beter leren kennen. We hebben van onze gids Ali Baba een rondleiding gekregen waarbij we de grote moskee van Timbouctou hebben bezocht, de bibliotheek waar we en echte Koran hebben gezien, verschillende huizen van de eerste Europese personen die in Timbouctou zijn gaan wonen en die ook wel iets voor de stad betekend hebben. In de namiddag hebben we gekozen om aan het echte avontuur te beginnen. We hebben namelijk gekozen om een nacht door te brengen bij de Touareg nomaden. Hier hebben we samen kaarten gespeeld en dan samen met deze nomaden geslapen onder een open tent. Dit Touaregkamp lag op 9 kilometer van Timbouctou en we hebben deze afstand van en naar dit kamp afgelegd op de rug van een kameel.

De tweede dag hebben we dan ook nog een tocht met de pirogue gemaakt. Dit was vrij ontspannend en op deze manier hebben we Timbouctou ook via een andere manier bezocht. 's Avonds zijn we dan via het strand van Timbouctou terug naar het stad getrokken waar we eerst iets hebben gaan drinken en daarna naar een repetitie van een toch wel bekend Malinees groepje geweest. Die avond zijn we wel vrij vroeg in ons ondertussen met airco voorziene kamer gaan slapen, want de volgende dag kwam de 4x4 ons al om 4 uur halen.

Na slechts enkele uurtjes slaap hebben we dan de 4x4 genomen voor de ingang van het hotel. Dit was tegen Malinese tijd, want er was tege 4 uur afgesproken en slechts om half 5 zijn ze aangekomen. Deze 4x4 heeft ons dan op een veel rustigere en veiligere manier terug naar Douentza gebracht waar we in het campement van Hama mochten verblijven. Hama is een goede vriend van de eigenaar van de Via Via en heeft dus het een en het ander kunnen regelen voor ons. De eerste dag dat we daar aankwamen hebben we niet veel gedaan, enkel in ons bed gelegen om wat te bekomen van de toch wel zware dagen die voorafgegaan zijn. De tweede dag hebben we vroeg opgestaan om het olifantenreservaat te gaan bezoeken, maar deze trip viel in het water omdat er veel te veel wind was en dit dus gevaarlijk is om op zoek te gaan naar olifanten. We besloten dus om een dorp te bezoeken dat tot Pays Dogon behoort. In dit dorp hebben we een museum bezocht waar we watwijzer zijn geworden over de cultuur en de tradities van de Dogon. Daarna zijn we ook de begraafplaatsen gaan bezoekenvan de oorspronkelijke bezoekers,namelijk de Tellem. Hierhebben wede dodegrootouders van de Tellemleren kennen. Ze zeiden wel niet heel veel, want deze mensen zijn al jaren dood en alleen de skeletten schieten van deze mensen nog over.:p

Tijdens de tweede dag die we in Douentza doorbrachten, was het weer niet echt gebeterd, maar we waagden het er toch op en stapten in de auto om op weg te gaan naar het olifantenreservaat. Om aan het reservaat te raken vanuit Douentza is het nog een heel eind en dit betekent dan ook dat we een lange tijd in de wagen hebben moeten zitten. We vertrokken om iets na 8 uur om tegen een uur of 11 aan te komen aan de plaats waar de olifanten zich bevinden. We lieten onze wagen achter in het dorp en we gingen te voet verder richting het bos waarin de gids dacht dat de olifanten zich bevinden. Na een klein uurtje wandelen had de gids een spoor ontdekt en enkele minuten later zagen we 3 slapende olifanten in het midden van een bos. De gids zei dat het te gevaarlijk was voor ons om dichtbij te gaan en dus moesten we onze fototoestellen afgeven zodat hij enkele foto's kon nemen van de achterkanten van de olifanten. Eigenlijk hadden we hier wel meer van verwacht, maar het was die dag niet warm genoeg en er was veel stof dus hadden de olifanten geen nood aan drinken door de dag en bleven ze de hele dag slapen in het bos wat natuurlijk een tegenvaller was voor ons. Op de terugweg waren we ook nog gestopt in Boni om daar een marktje te bezoeken. Dit was een heel grote markt en heel anders dan als in België. Deze markt was veel groter. Alles wat je maar wou kon je op de markt kopen en alles staat er in grote zakken. s'Avonds hebben we dan nog mogen dineren met de grote eigenaar van de gevangenis van Douentza. Dit diner was een initiatief van Jean François, een Monegask die we tijdens ons verblijf in Douentza beter hebben leren kennen. Dit diner was het laatste wat we in Douentza hebben gedaan, want de dag erna zijn we terug richting Sevare getrokken met een grote autobus.

Dit was een overzicht van onze voorbije week. We hopen dat jullie op deze manier ook een beetje kunnen meegenieten van al onze avonturen en we houden jullie zeker op de hoogte!

Dikke kussen en veel gemis vanuit Mali!! xxxxx

Britt en Kenneth